Maand: februari 2012

Medisch Spectrum Twente staat bekend als fietsvriendelijke werkgever. Jaarlijks schaffen zo’n 500 medewerkers via één van de fiscaalvriendelijke fietsplannen een nieuwe fiets aan en gebruiken deze regelmatig om hiermee naar het werk te gaan.

Naast de traditionele fiets wordt ook steeds vaker een elektrische fiets gekocht, waarmee ook een wat langere afstand van huis naar ziekenhuis afgelegd kan worden. Door middel van diverse acties (kortingen, verloten van weekendjes weg, fietspoetsdagen, etc.) en services (fietsreparaties, oplaadpunten voor e-bikes) wordt geprobeerd de fietsende medewerker te faciliteren.

In het licht van de toegenomen parkeerproblematiek vanwege de nieuwbouw, wordt nu nagedacht over het verder stimuleren van het fietsgebruik voor het woon/werkverkeer door medewerkers van ons ziekenhuis. Concreet gaat de gedachte uit naar het invoeren van een beleid dat fietsende medewerkers beloond. Voor iedere keer dat een medewerker de fiets in de fietsenstalling zet, krijgt hij een aantal punten. Deze punten kunnen worden gespaard en op gezette tijden worden verzilverd voor kado’s of bonnen.

Inmiddels zijn er contacten gelegd met een bedrijf dat een fietsregistratiesysteem heeft ontwikkeld. De apparatuur wordt momenteel aan diverse testen onderworpen. Naar verwachting kan in april worden gestart met een proefopstelling bij de fietsenstalling aan de Haaksbergerstraat. Zodra helder is wanneer deze proef zal starten zullen hiervoor vrijwilligers worden gevraagd.

Bron: Intranet MST

De Suryoye in Enschede ontwikkelden zich binnen enkele decennia van buitenstaanders tot gevestigde burgers. Jan Schukkink schreef er een boeiend boek over.

Ze zijn gevlucht uit het Midden- Oosten, uit het zuidoosten van Turkije. Daar liggen ook nog steeds hun wortels: in het land van Tur Abdin, een laaggebergte ingeklemd tussen de grenzen van Turkije met Irak en Syrië.

Het jarenlange geweld van de Koerden en de onderdrukking door de Turkse overheid hebben de Syrisch-orthodoxe vluchtelingen uit Tur Abdin doen vluchten naar West-Europa, Canada en Australië. Later voegden hun geloofsgenoten uit Syrië, Irak en Libanon zich bij hen. Suryoye noemen deze christelijke vluchtelingen zich: een volk van boeren, ambachtslieden (pottenbakkers, zadelmakers, zilversmeden en goudsmeden) en handelaren, trots op hun eigen cultuur, geschiedenis en taal, het Turoyo, een dialect van het Aramees, dat ten tijde van Jezus gesproken werd.

Jan Schukkink, senior-communicatieadviseur van de gemeente Enschede, promoveerde in 2003 aan de Vrije Universiteit van Amsterdam op een historische en antropologische studie van deze vluchtelingengemeenschap, die zich vanaf de jaren zestig in Enschede gevestigd heeft. Onlangs publiceerde hij er een tweede boek over, waarin hij twaalf artikelen bundelde, die voor een breder publiek dan alleen de academische wereld bestemd zijn. Schukkink laat zien hoe de Suryoye er in slaagden om zich binnen een paar decennia van buitenstaanders te ontwikkelen tot gevestigde burgers. Daarvoor voert hij een aantal redenen aan. De Suryoye- gemeenschap in Enschede beschikte over een hoge mate van vitaliteit, overlevingsdrang en ondernemerschap. Door de sterke familiebanden, de religieuze waarden en de specifieke roddelcultuur bleef de sociale cohesie groot. „ De jongeren wilden zo snel mogelijk hun weg vinden in Nederland. Ze beschikten over een initiatiefrijke mentaliteit en wisten vele maatschappelijke mogelijkheden op het spoor te komen. Zij vonden, met behulp van Nederlandse zaakwaarnemers, toegang tot de arbeidsmarkt, opleidingen, subsidiebronnen, politieke kanalen en niches in markten.” De Suryoye betrokken in Enschede vooral in de zuidwijken, de Wesselerbrink, huur- en vooral koopwoningen. Hun aantal wordt in die zuidwijken tegenwoordig geschat op zo’n 3.500. Ze bouwden er ook een tweede eigen kerk in Enschede met een bruiloften en zalencomplex, de Mor Kuryakoskerk. Die geografische concentratie was voor de Suryoye eerder een voorwaarde voor hun integratie dan een beletsel. Nog altijd is hun groepscohesie groot, al zijn de eerste barsten zichtbaar door de verspreiding over Nederland en een toenemend aantal ‘gemengde huwelijken’. Voortdurend voelden de Suryoye zich genoodzaakt hun eigen identiteit te benadrukken: geen allochtoon en geen moslim, maar Nederlander en christen. Vooral de rivaliteit met Turkse moslims stak herhaaldelijk de kop op. En op grond van hun cultuur en de geschiedenis van extreme vervolgingen van christelijke minderheden in het Midden- Oosten beschouwden de Suryoye zich ook superieur aan hun Nederlandse geloofsgenoten. Met zijn boek is Jan Schukkink is er in geslaagd om een uiterst fascinerend portret van een van oorsprong ‘ vreemde’ minderheidsgroep in Enschede te schetsen.

Jan Schukkink. De Suryoye gebundeld. 12 antropologische verkenningen. Uitgegeven in eigen beheer. Prijs 10 euro. ISBN 9789081840903. E-mail: janschukkink@planet.nl

Op woensdag 8 februari heb ik met Necdet Tuluk, de wijkagent van de Wesselerbrink, een ronde gemaakt in de wijken Het Lang, Het Leunenberg en De Posten. We begonnen met een heerlijk kopje koffie in het wijkbureau Enschede Zuid. Vervolgens gingen we met de politieauto op pad en kreeg ik per brink van de wijkagent te horen wat typerend is aan zo’n brink en waar agenten vooral op letten wanneer zij hun ronde doen. Zo kreeg ik bijvoorbeeld te horen dat we in een aantal brinken te maken hebben met multiprobleemgezinnen. Dat zijn gezinnen die kampen met sociaal-economische problemen, zoals achterstand op financieel gebied (schulden, onvoldoende inkomen), wonen (ongeschikte huisvesting, achterstallig onderhoud van de woning) en arbeid (geen participatie in het arbeidsproces). Ook komen psychosociale problemen voor zoals alcohol- en drugsverslaving, verstoorde ouder-kind-relaties en problemen tussen de ouders onderling. Omdat de meeste gezinnen in beeld zijn, is er vanuit de politie een goede samenwerking met bijvoorbeeld wijkzorgteams die op het gebied van wonen, werk, financiën, zorg en opvoeding ondersteuning kunnen bieden. Op die manier is in de afgelopen periode best veel bereikt.

In de meeste brinken gaat het gelukkig heel goed met de bewoners. Er is veel deelname aan bijvoorbeeld brink- en bewonerscommissies, en aan de campagne “Jij maakt de buurt”. Bijna alle brinken hebben een leuk binnenterrein, waar jong en oud bij elkaar komen, kinderen kunnen spelen en in de zomer een “brinkbarbecue” wordt georganiseerd.

Wij bezochten ook ondernemers in Winkelcentrum Zuid. Zij spreken jongeren zelf ook aan op hun gedrag en geven in algemeenheid aan dat het de laatste tijd best goed gaat in de Wesselerbrink. Er is weinig overlast en doordat bijvoorbeeld bankjes zijn weggehaald, hangen jongeren minder rond in en bij het winkelcentrum. Om de lijnen kort te houden en snel te kunnen handelen, heeft wijkagent Necdet ook zijn 06-nummer bij de ondernemers afgeven. Een methode die ik waardeer!

Tot slot hebben wij een kijkje genomen in jongerenruimte Het Magneetje aan de Hertmebrink. Die is tegenwoordig nog maar 1 dag in de week geopend, van 18:30 tot 22:00 uur. Zo’n 20 jongeren in de leeftijdscategorie van 14 tot 20 jaar tafeltennissen daar, kijken voetbal, doen een spelletje op de Playstation of komen er gewoon bij elkaar. Een aantal van de jongeren die ik sprak, geven aan dat zij fouten hebben gemaakt en een taakstraf op hun naam hebben staan voor bijvoorbeeld vernielingen. Maar ze zeggen erbij nu gelukkig het besef te hebben dat ze een andere koers moeten varen, willen ze in de toekomst succesvol worden. Het deed mij goed van één van de jongeren te horen dat hij aan het ROC in Almelo de opleiding Zorg volgt en later reclasseringsconsulent wil worden om juist jongeren op het goede pad te krijgen en te houden.

Dank aan wijkagent Necdet Tuluk voor deze interessante avond!